Cieśń nadgarstka
Zespół cieśni nadgarstka to najczęstsza neuropatia, występująca w obrębie kończyny górnej. Spowodowana jest kompresją nerwu pośrodkowego, który biegnie wzdłuż kanału nadgarstka.
Przyczyny:
Przyczyną choroby jest najczęściej obrzęk zapalny nerwu lub tkanek otaczających oraz zwyrodnieniowe lub pourazowe zacieśnienia ograniczonej przestrzeni kanału nadgarstka. Początkowy ucisk na włókna nerwu pośrodkowego doprowadza do zaburzenia ich odżywiania, co wywołuje wtórny obrzęk i nasila dolegliwości. W ponad 90 proc. przypadków występuje idiopatyczny zespół cieśni nadgarstka, czyli z niewiadomej przyczyny. Jego rozwojowi sprzyja przeciążenie ręki przez wykonywanie powtarzających się czynności. Może być skutkiem zapalenia pochewki ścięgna zginaczy, reumatoidalnego zapalenia stawów, a nawet ciąży.Najczęściej jest ona wynikiem powtarzalnych ruchów nadgarstka (głównie zgięciowych) oraz systematycznego ucisku w obrębie kanału nadgarstka, np. na skutek długiego opierania nadgarstka o krawędź klawiatury komputera.
- mrowienie w nadgarstku i w okolicy kciuka
- mrowienie palca wskazującego i środkowego oraz połowy palca serdecznego
- zanik mięśni kłębu
- dodatni objaw Tinela (pukanie w nerw pośrodkowy na wysokości kanału nadgarstka powoduje parestezje w obrębie palców unerwionych czuciowo przez nerw pośrodkowy)
- dodatni objaw Phalena (nasilenie parestezji po kilku-kilkudziesięciu sekundach utrzymywania zgięcia stawu promieniowo-nadgarstkowego).
- osłabienie chwytu, brak precyzji i ograniczenia ruchów
- utrudnione zaciśnięcie ręki w pięść
- wypadanie z dłoni trzymanych przedmiotów
Objawy występują najczęściej w nocy, nasilają się po uniesieniu kończyny, a zmniejszają po opuszczeniu. Po przebudzeniu chory odczuwa mrowienie w obrębie ręki a w przypadku nasilenia choroby parestezje i ból budzą chorego w nocy – ulgę przynosi wtedy opuszczenie ręki na podłogę.
W trakcie postępu choroby stopniowo może pogarszać się czucie w opuszkach palców, przedmioty zaczynają wypadać z rąk, a w zaawansowanym stadium zanikają mięśnie kłębu kciuka, co sprawia, że przestaje on być palcem przeciwstawnym i ustawia się w jednej płaszczyźnie z pozostałymi palcami. Lekarze nazywają to ‘efektem małpiej ręki’.
